...دعوت بودیم.چون بزن و بکوب داشت، قرار نبود بریم. اما چون از نزدیکان بودن لحظه آخر تصمیم این شد که خبر بگیریم زمانی که مجلس اسلامی شد داخل بشیم. خیلی عجله ای برای خودم و آقاپسر و خانوم کوچولو لباس تهیه کردم.ظرف یک روز! من و خانوم کوچولو تقریبا هیچی نداشتیم. من که مدتها بود لباس مجلسی نگرفته بودم.خانوم کوچولو هم اصلا نداشت. خیلی حساس بودم که لباسم در شأن جایگاهم باشه. راستش یکم استرس داشتم...همون "چی بپوشم؟" معروف. خیلی الکی الکی لباس من و خانوم کوچولو ست شد. موقع رفتن به عروسی، توی دلم گفتم:خدایا خیلی دلم میخواد لباسم بهترین لباس باشه.دوست دارم لباسم عالی باشه! داشتم به خدا می گفتم:خب منم زنم!چون جایی که تو دوست نداری نمیرم، دلم هم نخواد که توی مجالس خوش لباس باشم و بدرخشم؟! الان که دارم به خاطر تو ریسک میکنم و میرم تو هم دلمو به دست بیار...
رفتیم دم در تالار منتظر شدیم تا مجلس ساکت بشه.تا دم شام جای ما اونجا نبود. وقتی داشتم وارد می شدم داماد هم برای خوردن شام با عروس، وارد مجلس زنونه شد(از این کار بدم میاد! چه رسم مسخره ایه.). منم با چادر مشکی رفتم رختکن.لباس مجلسی رو پوشیدم. اما وقتی خواستم برم بیرون برای شام؛ مجبور شدم با چادر مجلسی برم بیرون.وقتی وارد زنونه شدم دیدم، تنها نامحرمی که چادر داشت و پوشیده بود؛ من بودم.
دعام مستجاب شده بود! لباسم می درخشید!
+کسانی که من رو میشناسن میدونن این پرهیز من از مجالس عروسی چه امتحان سختی برای من داشته! به آبروم امتحان شدم و تهمتای عجیب و غریب بهم زدن. اما همیشه عزت تنها دست خدا بوده.خودش عزت داد! جوری که هیچ کس نمیتونه جایگاهمو نفی کنه. هرچند دیگه برام مهم نیست.
+خیلی سرم شلوغ بود. رشته صحبتام از دستم در رفته...یکم طول میکشه بفهمم کجا به کجا بود.
+همسرجان تعریف کردن که آقاپسر بعد این که شام خورده، وقتی دیده همه دارن میرن؛ به باباش گفته:عروسی تموم شد؟!همین بود همش؟! 😁
