شاخه سیب

خودم از خودم خجالت میکشم! حتی غفلت از معیار های عادی ایه که برای خودم تعریف کردم و هرچی به خودم نگاه میکنم نمیفهمم گیر کار کجاست که سر بزنگاه اراده م ضعیف میشه. اصلا چرا احساس میکنم که باید اون کار رو انجام بدم حتی در حالت غفلت؟! چی کمه که دارم به این وسیله اونو جبران میکنم؟ هرچی به خودم نگاه میکنم نمیفهمم! واقعا فقط میخوام خدا بهم نشون بده چرا...

یه زمان وقتی خواستم خودمو تربیت کنم گفتم باید مثل مادر و پدر خودم برای خودم باشم. وقتی بچه یه کار خطایی می کنه یه مادر یا پدر خوب قبل از مواخذه بچه دقت میکنن کجای کار چی کم بوده...حالا من برای بچه وجودم چی کم گذاشتم که وقتی ازش غفلت میکنم و حتی من نیستم تمایل داره به وسیله غلط خودشو تامین کنه؟ هرچی فکر میکنم نمیفهمم...

بچه وجودم سخت ترین بچه برای تربیته! یه بچه ناسازگار که خیلی آسیب دیده!

اگه قرار باشه از خودم راضی بشم حواسمو جمع نکنم با همون افتادن ها از خودم راضی میشم اصلا راه نرفته از خودم راضی میشم. اما اگه سالم باشم اول مسیر افتادن درسته ولی توی بعضی چیزا دیگه اول مسیر نیستم! مثل همون نماز! 

دیر پیش میره...تثبیت نمیشه... ⁦:-(⁩

واقعا به اینجا رسیدم که خارج از توانمه درک علتش...

شاید اشکال اینجاست که بدون این که حواسم باشه به تلاشم هم اصالت دادم...

نمیدونم!