دیشب آقا پسر یه جمله حکیمانه گفت! جمله ای که وقتی شنیدم بهش گفتم من اینو توی سی سالگی فهمیدم!
گفت: چه قدر بچگیای آدم زود میگذره و بزرگیای آدم دیر میاد.(زمانی که از دست رفته کوتاهه و زمانی که نیومده دور و دراز )
بهش گفتم: برای همینه که بعضیا حسرت گذشته و بچگیاشونو میخورن؛ بعضیا هم همش به انتظار آینده توی آرزوهاشون فرو میرن. اما آدم عاقل حواسش به الان و امروزش هست.
گفت: یعنی چی؟
_: یعنی همین که تو وقتی از مدرسه می رسی سریع همون موقع مشقاتو مینویسی.نمیذاری برای بعد( آرزوی آینده و امید به زمانی دیگه) چون ممکنه وقتی مشقات بمونه، شب که بشه و ننوشته باشی؛ هی پیش خودت بگی کاش عصر نوشته بودم( حسرت گذشته)! نمازم همین جوره.همون موقعی که وقتشه باید بخونی چون اگه دیر بشه حسرتشو میخوری.
_: اما من که مشقامو زود مینویسم. نمیذارم بمونه!
