یه زمانی یه سریال فانتزی دیدم که توش یه شخصیت ماورایی از سرزمین خدایان برای انجام یه ماموریت به زمین آدم ها اومده بود. زن قهرمان داستان، ماورایی بودن این شخصیت رو باور نداشت. یه تیکه از دیالوگشون این بود:
زن:اگه تو خدایی بهم پول بده.یه عالمه. من ازت پول میخوام.
رب النوع: پول؟ پول چیه؟!
زن: چیزیه که باعث میشه مردم به آرامش و راحتی برسن.
رب النوع: پس تو پول نمیخوای. آرامش میخوای.
حکایت این چند وقت من حکایت این دیالوگ بود! چند وقت بود از تنهایی و بی رفیقی به خدا شکایت می کردم. همش ازش یه دوست هم راه میخواستم. حالا دیالوگ من با خدا:
من: خدایا یه دوست میخوام. تنهام!😢
خدا: خب منم تنهام ولی دوست نمیخوام.همین شماها بسید!😀
من:خدایا اذیت نکن! یه دوست بفرست.چرا هر دفعه باهات صحبت میکنم، مثل همسرجان جواب میدی و بهم میخندی؟ یه دوست بفرست!😭
خدا:دوست برای چی میخوای؟به چه دردت میخوره؟😃
من:برای این که باهاش برم کلاس و کارایی که دوست دارم رو باهم انجام بدیم؛ تا بتونم بهتر روی کارایی که تو دوست داری تمرکز کنم.😄
خدا: پس تو دوست نمیخوای! تو میخوای کارایی که دوست داری رو انجام بدی. برو انجام بده. من ناراحت نمیشم!😊
من: اما دوست کمکم میکنه که بفهمم کارایی که دوست دارم چیه!😤
خدا:همینه که هست! مگه من غول چراغ جادو ام که هرچی دوست داشتی بهت بدم؟! پس کی میخوای مستقل بشی و این وابستگیت به آدمای دور و برت رو کنار بذاری؟!😒
همینه که هست.کنار بیا!😏
این جمله "همینه که هست" جمله ای بود که داشتم به کسی می گفتم اما باید به خودم خیلی زودتر میگفتم! دارم به کارایی که دوست دارم فکر میکنم. کارایی که لازم نباشه به خاطرشون خیلی از محیط خونه دور بشم. فعلا دلم میخواد تمرینای خط و زبانمو دوباره شروع کنم. نیاز دارم روزی یک ساعت فقط به خودم فکر کنم.
بعدا نوشت: "هم راه" رو جدا نوشتم. چون به نظرم "همراه" کسیه که باتو همراهی میکنه اما از قبل راهش با تو یکی نیست؛ اما "هم راه" کسیه که راهش از اول همین بوده و با راه تو یکی بوده و همدیگه رو توی مسیر پیدا کردید. احساسم به این دو شکل نوشتار اینه. از اول هم جدا نوشتم اما انگار اسپیس نخورده بوده.
