شاخه سیب

مثل بدن که اگر سوء مزاج داشته باشه تمایل به غذای ناسالم داره و اگر بخوایم این تمایل از بین بره و بدن تعادل پیدا کنه باید مدتی اون رو از غذای ناسالم دور کنیم. اون مدت صاحب اون بدن سختی میکشه. و تنها کسی به صحت میرسه که درد دور بودن از غذای ناسالم رو تحمل کنه. این مطلب فقط تا اینجا منظورش بوده...

اما هر بدن سالمی هم غذا لازم داره. منتها اون زمانی که سالم باشه میل به غذای سالم داره و از غذای ناسالم متنفره.

یادمه زمانی فرمودید روح هم مزاج داره. پس میتونه صحت مزاجی و سوء مزاج هم داشته باشه. و ارتباط هم راه رسوندن غذا به روحه. حالا روح سالم تمایل به غذای سالم داره و از غذای ناسالم متنفره. پس روح سالم تمایل به ارتباط سالم داره و از ارتباطی که مفید نیست متنفره.

و البته برای این که روح به صحت مزاج برسه مدتی باید ارتباطات ناسالم و غیر مفید رو کم کنه تا به تعادل برسه و تمایل به ارتباط سالم پیدا کنه. مثل پاکسازی جسم.

بله درسته. مثل روزه گرفتن. 

میدونید کانال یه کانال روانشناسی بود . واقعیتش اینه که دیشب میخواستم این حرفم رو به کامنت قبلیتون اضافه کنم ولی الان همین جا میگم.

حقیقت اینه که دین افق وسیعتری رو جلوی پای انسان میذاره. توی روانشناسی با تجربه و آزمونای علمی و تحقیقات وسیع به این رسیدن که ارتباطات ناسالم چه قدر مضره و تنهایی ضررش کمتره. ولی وقتی با این سازوکار( روش علمی مصطلح) نمیتونن وجود خدا رو اثبات کنن چه طور به ارتباط با خدا راهنمایی کنن؟ اونم زمانی که مناسک و آیین های مذهبی تعریفشون خیلی وسیعه..از شیطان پرستی و گاوپرستی مذهب حساب میشه تا اسلام. 

به خاطر همین توی علم روانشناسی میتونن مهارتهایی رو برای پر کردن تنهایی آموزش بدن؛ اونم بدون خطر در معرض ارتباط ناسالم قرار گرفتن ولی ارتباط سالم و لازمی که واقعا رشد دهنده روح هست رو نمیتونن معرفی کنن. به اینجا که میرسه سکوت میکنن.