خانوم کوچولو داره دندون در میاره. فک بالا همیشه سخته و درد ناک. بعضی وقتا که درد اذیتش میکنه لباشو یه جوری میده جلو و صورتشو توی دماغش جمع میکنه و فین فین میکنه، که دیگه نمیشه بهش نگی سیچان! اینقدر این قیافه رو گرفته و ما خندیدیم که دیگه خودشم هر وقت این شکلی میشه همراه با لبخنده.
بچه ها برای پیدا کردن روش حل مشکلاتشون یا از بین بردن دردای این چنینیشون، راه های خلاقانه ای دارن. اصولا آدمیزاد برای تسکین یا حل مسئله درد خیلی خلاق عمل میکنه. هرکسی وقتی دردی داره به صورتی دنبال تسکین میگرده. گاهی هم به خاطر لحظه ای فکر کردن راه هایی رو برای تسکین انتخاب میکنه که خودشون درد یا عامل درد میشن.
این رفتار اونقدر ظریف و لطیف در ناخودآگاه ما رسوخ کرده که ما اصلا متوجه نمیشیم که داریم از مسکن استفاده میکنیم و برای رفتارمون دنبال دلایل عقلانی و توجیهات فلسفی میگردیم. واقعا یه سری از رفتارهای ما برای فرار از بعضی درد های دیرینه ست. برای فراموشی.چه درد جسمی و چه درد روحی و روانی.
به نظرم آدم ها به نسبت شخصیتشون و به نسبت دیدگاهشون مسکن ها رو انتخاب میکنن. مثلا برای یه کسی مثل من، حرف زدن میتونه مسکن باشه، برای یه کسی کسب علم، برای یه کسی سیگار، و برای یه کسی هم ارتباط با خدا.
چیزی که مطمئنم اینه که هرچه قدر در سنجش عیار انسانی انسان ها، درد ها مهمن؛همون قدر هم مسکن ها مهمن. نمیشه از یه آدم سطحی مبتذل بی ایمان انتظار داشته باشیم برای تسکین، به جای بطری مشروب به نماز پناه ببره. البته اکثر ماها وسط این طیف هستیم. نه توی بطری مشروب دنبال آرامشیم و نه میتونیم از نماز آرامش بگیریم. ولی میتونیم قدم به قدم خودمونو به یکی از دو سر طیف نزدیک کنیم.
باید یه نگاه به زندگیم بندازمو دقیق بشم که مسکنی که من انتخاب کردم و خواهم کرد چی بوده و چه قدر تا حالا خودش باعث درد شده!
چون از درد رشد گریزی نیست ولی این مسکن ها و انتخاب اونهاست که درد رو کمتر میکنه یا خودش باعث درد میشه و مسیر رشد رو مختل میکنه!
