بعضی اوقات احساس میکنم خودم رو خیلی بهتر از اونچه که هستم نشون میدم. هیچ وقت فکر نکردم که خیلی بلدم یا خوبم. همیشه گمانم به خودم "باید خوب بشم" بوده. بعضی اوقات وقتی حرف دیگران رو در مورد خودم میشنوم تمام بدنم میلرزه. کاش هیچ روزی نرسه که تمام من براشون مشخص بشه. کاش هیچ وقت پرده ها برانداخته نشه، یا اگر پرده ای برانداخته شد من تونسته باشم اشتباهاتم رو جبران کنم. پاک شده باشم....
یه جایی یه نفر نوشت:نباید جلوی نقد کسانی رو که خودشونو خوب جلوه میدن بگیریم...
منظورش به من بود. همون لحظه ترسیدم! من خودم رو خوب جلوه دادم؟ خدا منُ ببخشه! من نخواستم خودم رو خوب جلوه بدم! من فقط سعی کردم محترمانه حرف بزنم و کسی رو ناراحت نکنم، ولی اصلا نخواستم خودم رو چیزی بیشتر از اونی که هستم نشون بدم. اگر کسی رفتار من به نظرش خوب اومده واقعا به خاطر نگاه خوب خودش بوده. البته از اون فرد به هیچ عنوان ناراحت نشدم. بیشتر دغدغه م خودم بودم و عملکردم...
یه وقتایی دلم میخواد بیام از اشتباهاتم اشتباهاتم بگم..از رفتارام با همسرجان، از رفتارام با آقاپسر و خانوم کوچولو...از کارای اشتباهی که کردم. و بعد از گفتنشون همین جا اظهار پشیمونی کنم. ..
اما شرمم میاد آبروی خودم رو ببرم! یه دلیلش قولم به همسرجانه که گفتن حق نداری از عیوب خودت جایی بگی، تو ناموس منی و حق نداری آبروی ناموس من رو ببری....
این قولی که همسرجان از من گرفتن، به خاطر غیرتشون بوده. درک میکنم...
دلیل بعدی رو هم از همین دلیل برداشت کردم. جایی خونده بودم که خداوند غیرتمنده و غیرت ورزی رو دوست داره.(روایتی از حضرت امیر علیه السلام) وقتی شوهرم به خاطر غیرت از من همچین قول سفت و سختی میگیره، خدا به طریق اولی به من اجازه گفتن از اشتباهاتم رو نمیده! آبروی من فقط مال خودم نیست!مال خداست!
از طرفی هم وقتی به عملکرد خودم نگاه میکنم میبینم اصلا در حد جایگاهم رفتار نمیکنم! خیلی خطا دارممم، اونقدر که روم نمیشه بگم کی هستم! شاید اگه بگم جایگاهم چیه، بگید چرا در شأن چیزی که هستی رفتار نمیکنی و باز هم این جوری بشم لکه ننگ!!
میدونم چرا این پست رو گذاشتم.احساس کردم خیلی لازمه...
بعدانوشت:به درد دل منفی میدید؟فازتون چیه؟! :-)
