شاخه سیب

خب آره حق داری...

😁

منظور هماورد طلبیدن نیست. فرار نکردنه!

میدونید منظورم از پست چی بود؟ بعضی اوقات از ترس سختی کشیدن دنبال انجام یه کار خوب یا حتی انجام یه وظیفه نمیریم! مثلا مثل زنای کوفه که از ترس از دست دادن شوهراشون و بیوگی جلوی مردا رو برای یاری حضرت مسلم گرفتن....مثل کسی که درس نمیخونه چون از این که شب امتحان استرس داشته باشه میترسه...یا الی ماشاءالله مثال های دیگه توی زندگیمون...

کسی که توی زندگیش و نگاهش به اتفاقات، اولویت بندی درستی داشته باشه حق محور میشه.

فکر میکنم کسی که بخواد رشد کنه حق محور هست...یعنی حق محور بودن جلوتر از رشده حالا توی درجه خودش چون رشد حق بودنه. حق وجود داشتن اینه که رشد کنیم.. البته نظر شخصیه شاید اشتباه بگم...

بله قبول دارم...موضوعیت نداره چون لذت رشد و تعالی اونقدر زیاده که درد ابتلاء رو از بین میبره...نه حتی کم بکنه ها!کاملا فراموش میشه! در لحظه همون موقع شاید درد باشه ولی اشتیاقی که به بالاتر رفتن در انسان ایجاد میشه همه چیز رو از بین میبره...

این جمله آخر رو هم خیلی قبول دارم. ما از اون روزی که به دنیا میایم با ترس ها و اضطرابهایی مواجه میشیم که همیشه با ما خواهند بود چه بدونیم و آگاه باشیم که هستن چه ندونیم  اما اگر حق محور باشیم اجازه بروز اون ترس ها رو در رفتارهامون نمیدیم. رفتارها که کنترل بشن خیلی چیزا تغییر میکنه. واقعیت اینه که میشه گفت تنها وسیله برای تغییر باورها(ترس هم یه جور باور حساب میشه) کنترل رفتارهاست.